Je kunt van alles over Rob zeggen, maar niet dat hij bang is uitgevallen. De beveiliger maakt de indruk dat hem maar weinig van zijn stuk kan brengen. En toch zat hij er de afgelopen jaren stevig doorheen. Reden: de Fries kreeg incassobureau Lindorff op zijn dak. Hij wil graag over die ervaring vertellen, zolang het maar anoniem mag.

Want van het idee opnieuw met dit bedrijf te maken te krijgen, worden Rob en andere mensen die in de molens van de incasso terechtkwamen behoorlijk onrustig.

De ellende begon voor Rob 2,5 jaar terug. Hij zou een rekening van bijna twee mille open hebben staan bij KPN. Vreemd, want hij belt al veertien jaar via Vodafone. „Ik heb gelijk gebeld met Lindorff. Er werd me verteld dat ik hoe dan ook moest betalen. Ik heb ze heel duidelijk gemaakt dat geen goed idee te vinden. Daarna bleef het een week stil.”

Vordering

Voor de zekerheid schakelt Rob een advocaat in. Die adviseert hem het contract en de rekeningen die de basis van de vordering vormen op te vragen. Lindorff zegt ze niet te hebben. „Die liggen nog bij KPN”, meldt een medewerker. „Nee, die heeft Lindorff”, zeggen ze bij de telefoonmaatschappij. Hoewel niemand dus lijkt te weten hoe het zit met de vordering, blijft het incassobureau bellen met de vraag wanneer hij gaat betalen. Elke dag is het op Rob zijn mobiele nummer en huistelefoon minimaal drie tot vier keer raak.

„Dat ging vier maanden door. Alleen op zondag had ik rust. Toen heb ik mijn huistelefoonnummer veranderd en geheim laten maken. Mijn advocaat heeft meerdere malen aangegeven dat alle correspondentie via haar moest lopen. Desondanks bleven ze mij schrijven en bellen en in de gesprekken bedreigingen uiten. Tot ik aangaf dat ik een verbod via de rechter ging zoeken omdat het stalking was. Pas na een brief van mijn advocaat met daarin mijn intentie om ze voor de rechter te dagen, hielden ze op.”

Uiteindelijk gaat de zaak als een nachtkaars uit. Ondanks herhaalde verzoeken kan niemand een getekend contract voor het telefoonabonnement laten zien. „Het is allemaal blabla”, concludeert de Fries. „Maar ik kan me wel voorstellen dat mensen die zich geen advocaat kunnen veroorloven uiteindelijk onder de druk bezwijken en toch betalen.”

Ook op Esther maken de brieven van Lindorff flink indruk. Haar zaak loopt nog. Na een langer verblijf in het buitenland kreeg ze het verzoek bijna 2500 euro over te maken. De zzp’er zou een KPN-telefoonabonnement hebben en al maanden verzuimen te betalen.

„Ik heb direct gebeld. Een redelijk onprettig gesprek volgde. Iemand had een gsm-abonnement afgesloten en dat was niet betaald. Maar ik heb geen enkel product van de KPN. Later ontdekte ik dat ze bij mij waren uitgekomen omdat de naam van het bedrijf leek op die van mijn slapende bv. Ik heb gevraagd om gegevens zodat ik kon uitvinden hoe het zat. Er werd me verzekerd dat er nog geen verdere deurwaarderacties ondernomen zouden worden.”

„Ik heb eerst brieven naar KPN en Lindorff gestuurd, waarop geen reactie kwam. Hierna heb ik nogmaals brieven aangetekend verzonden. KPN heeft niet gereageerd. Lindorff stuurde een knullig briefje om me te informeren dat ze nog niet alle informatie binnen hebben en of ik ze nog even tijd kon gunnen. Maar vervolgens kreeg ik toch een dreigbrief van hen dat ik nog steeds niet betaald heb en dat ze mij in gebreke stellen. De afspraak met Lindorff stelde dus niks voor. Inmiddels heb ik van hen wel een dossier gekregen waarin je precies kan zien wie dat abonnement heeft. Ik hoop dat ik daarmee dit probleem kan oplossen.”

Er zit in de incassobranche iets niet goed; daarover zijn vriend en vijand het eens. Op het forum van consumentenprogramma Radar – waar Rob zijn verhaal ook deed – staat een hele waslijst van ontspoorde procedures. De branchevereniging helpt een handje om het imago van groezelig en lomp in stand te houden. Brancheorganisatie NVI laat geen gelegenheid ongebruikt om te vertellen dat er uitwassen gebeuren doordat incasso een ongecontroleerde sector is.

Geen enkel overheidsorgaan houdt er toezicht op. Iedereen die het wil, kan vandaag nog een bureau starten. Slechts dertig van de naar schatting vierhonderd geldinners zijn lid van de NVI en onderwerpen zich aan een intern reglement dat hoort bij een keurmerk. Een lobby van de brancheclub voor meer toezicht kan in het parlement op behoorlijke steun rekenen, maar vooralsnog wil het kabinet er niet aan. Staatssecretaris Teeven (Justitie) heeft laten weten er geen voorstander van te zijn.

En toch lijkt dit niet het hele verhaal. Want Lindorff waar Rob en Esther mee te maken kregen, is geen bedrijf van het type honkbalknuppel in de achterbak. Het is volgens NVI-voorzitter Jet Creemers juist een keurig bureau dat lid is van haar organisatie en ’zijn stinkende best doet om de kwaliteit hoog te houden’.

Hetzelfde geldt volgens haar voor Intrum Justitia; het grootste incassobureau van ons land. Maar ook over deze incassoreus, die per jaar 1,5 miljoen dossiers afhandelt, regent het klachten. Een oproep op Telegraaf.nl levert bijna driehonderd zaken op. Tientallen daarvan gaan over Lindorff en Intrum Justitia.

Zoals Marjet haar klacht. Ze werd wekenlang gebeld door Intrum Justitia. Soms meerdere malen per dag. Het ging om een vordering die helemaal niet voor haar was bedoeld. Om onduidelijke redenen was Marjets geheime telefoonnummer in het dossier terechtgekomen. Toen de Limburgse hierover belde, kreeg ze nul op het rekest.

Dossiernummer

„Zonder dossiernummer zei Interim Justitia niets voor me te kunnen doen”, vertelt Marjet. „Het was puur pech dat ik dagelijks werd lastiggevallen. Het dossiernummer zou vermeld staan in de brief die verzonden was. Maar die had ik natuurlijk niet omdat ik de geadresseerde niet was. Een paar weken en heel veel telefoontjes later bleek de betreffende rekening betaald en zou ik niet meer worden gebeld. Hierna volgden nog ’slechts’ twee telefoontjes met dreigende taal. Tijdens één van mijn gesprekken hoorde ik twee jongetjes met elkaar overleggen. Ze zeiden tegen elkaar: ’Zo trut, zou je niet eens gaan betalen?' Excuses zijn nooit gemaakt.”

Of Gerwin Vuik die twee jaar terug Intrum Justitia namens Wehkamp aan de lijn kreeg. Hij zou het postorderbedrijf nog dik duizend euro schuldig zijn. Vuik kon zich alleen een trui herinneren die hij ooit had gekocht en teruggestuurd. Daarna was er gedoe over de betaling en om daarvan af te zijn, betaalde hij het kledingstuk toch. Maar die trui zou toch geen duizend euro hebben gekost?

„In het begin heb ik er slecht van geslapen en mijn best gedaan om te achterhalen hoe het zat”, vertelt Vuik. „Ik heb negen keer met Intrum gebeld, vijf brieven en vier mails gestuurd over waarom ik dit bedrag verschuldigd ben. Ook Wehkamp heb ik geschreven, maar ik heb nooit antwoord van ze ontvangen. Wel blijven ze mij mails en brieven sturen waarin met maatregelen wordt gedreigd. Omdat ze toch nooit doorzetten en het bij dreigen blijft, geloof ik het wel.”

Dat is inmiddels ook de manier waarop Antoine Timmermans ertegenaan kijkt. Al tien jaar krijgt hij steeds weer dezelfde post van Intrum. De basis daarvan is een volgens hem onterechte rekening van nog geen twee tientjes voor een Tele2-abonnement. Timmermans was op het moment dat hij die kreeg een tevreden KPN-klant. Nadat hij dit bij Tele2 per aangetekende brief meldde, blijft het stil. Totdat de vordering uit handen werd gegeven aan Intrum Justitia, die dreigde de zaak voor de rechter te brengen.

Kosten

„Met voor mij waarschijnlijk aanzienlijke kosten”, vertelt Timmermans. „Hoewel ik in mijn aangetekende brief aan Tele2 had vermeld dat ik verder niet meer zou corresponderen, heb ik hun toch een afschrift van die brief gezonden met de mededeling dat ik niet van mening was veranderd of zou veranderen. Sindsdien ontvang ik twee keer per jaar een aanmaning, die inmiddels is teruggebracht naar €81,58 in mei jl. en bij betaling vóór 25 mei slechts €20,39. Of ik niet de aanvechting heb die te betalen om van het gezeur af te zijn? Natuurlijk niet. Het is koehandel; niet meer en niet minder.”